आपापली आयुष्य असतात. दिनक्रम असतात. ते सुरळीत चालू असतात. आणि मग चुकून एखादा रिकामा क्षण समोर येतो.. आणि नेमकी या माणसाची अशी ही जीवघेणी कविता वाचली जाते.


शब्दांवर काट मारण्याच्या सहजतेने नाती मिटवता येत नसतात. हे उशिरा आलेलं शहाणपण अशावेळी नव्याने जाणवतं फक्त!



मैं अपने बिझनेस के सिलसिले में,

कभी-कभी उसके शहर जाता हूं तो गुजरता हूं उस गली से




वो नीम तारीक-सी गली,

और उसी के नुक्कड पे उंघता-सा

पुराना इक रोशनी का खंबा,

उसी के नीचे तमाम शब इंतजार कर के,

मैं छोड आया था शहर उसका !



बहुत ही खस्ता-सी रोशनी की छडी को टेके,

वो खंबा अब भी वहीं खडा है !